Wann e Salbei um Ufer vun engem Weier souz, gouf seng Zong aus Duuscht geheit.
e schlappen Hond kënnt dauernd op de Fong vum Weier an
Auslafe beim Drénken zitt seng Opmierksamkeet op.
Hie kuckt d'Evenement virsiichteg no.
Den Hond ass duuschtereg, awer wann hien an de Weier kënnt, gesäit e seng Reflexioun am Waasser an
huet Angscht a flücht dofir ouni d'Waasser ze drénken.
Zum Schluss kann den Hond net stoen an werft sech an de Weier a drénkt d'Waasser well hie seng eege Reflexioun net gesäit.
Hien denkt weis an deem Moment.
"Wat ech hei geléiert hunn ass dëst," seet hien.
"Den Hindernis tëscht enger Persoun a senge Wënsch ass dacks d'Ängscht, déi hien a sech selwer gewuess ass.
Wann eng Persoun dëst iwwerschreift, kann hien / hatt kréien wat se wëllen.
Awer wann hien e bësse méi denkt, realiséiert hien datt dat wat hien tatsächlech geléiert huet anescht ass wéi dëst.
Wat hie wierklech geléiert war; Et gëtt Wëssen, datt eng Persoun vun engem Hond léiere kann, och wann hien e weise Mann ass. :engel:
(ZITAT)
